Na de vorstelijke verwennerij in het mooie Leon is het weer tijd om de volgende etappe op te pakken. Na de 2e massage op zondagochtend vertrek ik rond 12 uur voor de laatste nog enigzins vlakke etappe op de Mesetas (de hoogvlakte alhier). Het reisdoel voor vandaag is Astorga want vanaf dat stadje is er een mooie aanloop naar de klim en dat scheelt vaak aanzienlijk in de zwaarte van de klim. Halverwege rijd ik door het plaatsje Hospital de Orbigo waar een prachtige en vooral hele lange Middeleeuwse brug over de Orbigo ligt. Die dag vieren de Orbigonezen hun jaarlijkse festival en een compleet ridderkamp is opgericht op de oevers van de rivier. Helaas zitten de ridders net allemaal in de kroeg en kan ik geen getuige zijn van brekende lansen en in het stof bijtende Don Quichotes. Wel is de hele dorpsstraat volgepropt met ambachtelijke stalletjes en de reizende kooplui zijn ook allemaal uitgedost in historische kledij (aangezien ieder stadje hier wel zo´n feest heeft kan dat goed uit). Na Hospital zie ik aan den einder reeds de bergen van morgen en in Astorga boek ik wederom een mooie kamer aanhet centrale plein van de stad. Ik moet wel oppassen dat ik geen luxepelgrim word maar het uitzicht maakt wel veel goed :-)

Op maandag dan eindelijk de beroemde klim naar Cruz de Ferro - een simpel ijzeren kruis op een boomstam bovenop een bergpas van 1500 meter. De eerste kilometers zijn goed te doen en eigenlijk ben ik al vrij snel in het dorpje Rabanal. Bij een leuke albergue met een feervol binnenplaatsjestop ik voor de lunch en kijk ik de samepakkende wolken eens goed aan. Als dat maar goed gaat zo meteen want na Rabanal wordt de klim serieuzer. Ik groet het Duitse stel dat ik een dag eerder al eens had gezien in een ander barretje langs de route en ga weer op pad. Het is behoorlijk kouder geworden en als ik in Foncebadon - vlak voor de top - nog even halt hou merk ik dat dat niet zo´n goed idee is met de frisse wind die er waait. Snel weer verder en dan komt het gemeenste stukje van de klim. Het steile stuk is net te lang om in 1 keer te doen en halverwege moet ik even stoppen om de hartslag weer in het gareel te krijgen. Maar dan ben ik ook boven en peddel ik rustig naar het kruis. Er zit al een groepje Amerikanen en die maken wat fotos met mijn camera. Even later ben ik ook Cruz fotograaf voor weer anderen waaronder het Duitse stel. Het is hier wel behoorlijk koud dus vrij vlot vervolg ik weer de tocht want na deze top volgt er een korte afdaling die door een nog steiler klimmetje gevolgd wordt. Wederom een aanslag op de benen maar gelukkig is deze iets korter. Op de tweede top sta ik in de bechutting van wat bomen en bel ik mijn moeder die vandaag jarig is.

De afdaling die volgt is pas echt steil met scherpe bochten over een matig wegdek en ik moet continu vol in de remmen om de snelheid onder de 20 km/u te houden. Af en toe controleer ik of de velgen niet te heet worden want ik heb geen zin in een klapband hier. Als ik in Ponferrada zit ik te gapen op de fiets en lijkt het me opeens geen goed idee meer om door te fietsen naar Villafranca - het oorspronkelijke plan. Vanuit Villafranca begint de nog pitteger klim naar de Cebreiro en als ik daar al gaar aankom herstel ik nooit meer op tijd om de dag erop nog een flinke klim te maken. Ook wil ik graag een bezoek brengen aan de tempeliersburcht in Ponferrada en zoals altijd is ie natuurlijk gesloten op maandag. Ik vind een goedkoop hostalletje en aangezien de burcht pas om 11 uur open gaat op dinsdag kan ik lekker uitslapen. In een restaurantje kijk ik naar Nederland-Italie en de aldaar aanwezige Italiaan krijgt van ellende geen hap meer binnen van zijn maaltijd.

Het bezoek aan de burcht is zeker de moeite waard en als ikop boven op de hoogste toren sta voel ik me er echt een tempelierspelgrim. Dan volgt een werkelijk slopende rit (NOT) van 25 km naar Villafrance want ik ben nog steeds van plan om dat als startpunt te gebruiken voor de klim naar de Cebreiro. Ik strijk er neer op een terrasje en even later komt een fraaie blondine een tafeltje verder zitten. Als ik zie dat ze een ANWB wandelgidsje tevoorschijn tovert is het contact snel gelegd en ze schuift aan om de rest van mijn schoteltje calamaris te verorberen. Ze heet Liese, komt uit Belgie en wandelt de Camino vanuit Burgos in gezelschap van Gijs die echter die dagmaar eens een dorpje verder is gelopen..... Ze vertelt hoe er eerder 200 euro van haar is gestolen in een albergue; die Middeleeuwse traditie bestaat dus nog steeds. Om dit enigzins goed te maken nodig ik haar uit voor een pelgrimsmenu voor de volgende dag - wel bovenop de Cebreiro natuurlijk en voor de lopers is dat al helemaal geen sinecure; bijna 30 km en het laatste stuk vrijwel recht omhoog.

Het is een prachtige ochtend en het is tijd voor wat heet de zwaarste klim van de Camino te zijn. Ik beginin een lekker sloom tempo en zo kabbel ik rustig omhoog. Onderweg kom ik zowaar de Schot met driewielligfiets tegen die ik 1 keer eerder had gesproken in Chartres. Hij lepelt een blikje bonen leegals lunch eneven verder is het voor mij ook tijd iets te eten. Ik stop bij eenbronnetje waarbij een bordje hangtmet ´agua non controlada´ en ik giet mijn waterfles leeg om vers, koud water te tappen. Eeuhhhhh, wakker worden - er staat NON controlada.....Gelukkig heb ik nog een fles Aquarius dus ik hoef nog niet direct te bezwijken van de dorst. De taktiek om het rustig aan te doen werkt goed en ook in de steile stukken kom ik niet in ademnood. Zelf het laatste stukje van 10% gaat redelijk gemakkelijk omdat ik er concurrentie heb van 2 Spanjaarden op mountainbikes (zonder bagage) die me net hebben ingehaald. Zebehalen een voorsprong van een paar honderd meter maar als er een piepklein afdalinkje volgt zit ik er gelijk weer vlak achter. De ene schrikt daar blijkelijk nogal van en probeert zuchtend de voorsprong weer uit te breiden. Dat lukt maar als ik zie dat de pas nadert en ze er fotos gaan maken vind ik dat ze dan ook wel even een foto van mij kunnen maken. Ik schakel een paar versnellingen zwaarder en race hen het laatste stukje met verdubbelde snelheid achteraan. In het dorpje op de pas vind ik de (laatste vrije?) hostalkamer in een ouder boerderij (het hele dorp isMiddeleeuws en staat op de monumentenlijst). Even later zit ik op een bankje vanwaar ik zowel links als rechts de vallei kan bekijken - een werkelijk prachtig en bijzonder uitzicht. Zo mijmer ik een uurtje over van alles en of Liese de pas wel zal halen. Als ik echter even later richting het kerkje loop zie ik haar net het dorp binnenkomen, het cliche ´moe maar voldaan´ is wel van toepassing voor haar en ze is bijzonder trots op haar prestatie. Het vooruitzicht van het pelgrimsmenublijkt echter wel motiverend gewerkt te hebben en ook ik ben heel blij dat ze het gepresteerd heeft en dat ik zowaar een dinnerdate heb op de Cebreiro. Dat maakt het verblijf op de pas toch wel bijzonder.