Op de fiets naar Santiago de Compostela en weer terug

Daar zijn we weer

Zo zie je maar weer - zodra je verder dan 2 dagen gaat plannen loopt het in het honderd.....

Na de verkwikkende rustdag in Saint Severin koerste ik de volgende dag af op Saint Emilion, bekend van de grote Bordeaux wijnen. Uiteraard onderweg ook nog een kerk bezocht voor de verzameling van stempels op de Credential (pelgrimspaspoort). Deze keer een in de rotswand uitgehakte - dat is toch wel bijzonder, temeer daar het niet zo'n kleintje was ook..... Zoals gewoonlijk was ie ook gesloten toen ik er aankwam doch deze keer had ik geluk en kwam de beheerder na 5 minuten al aanzetten om de poort te openen.

Wat er die dag zoal nog meer gebeurde weet ik al niet meer, behalve dat het nog fraai weer was en een prachtige omgeving. Iets voor St Emilion zelf vind ik de camping en een mooi plaatsje waar de lokale beek mooi omheen kronkelt. Wel leuk dat geklater naast de tent. Na de culinaire verwenningen van afgelopen dagen is het nu weer tijd voor een simpele pasta. In een pan kook ik simultaan 6 eieren en de pasta en met het kookvocht warm ik een potje pastasaus au-bain marie. Je moet wat als het gas schaars wordt en nog geen nieuwe heb gevonden in de lokale supermarkten. Ik babbel nog wat met andere Santiagogangers maar verder is het weer vroeg bedtijd.

De volgende ochtend wordt ik wakker met een misselijk gevoel. Waar het aan ligt en of het nog erger gaat worden weet ik niet dus ik besluit maar te blijven liggen en de boel de boel te laten. Na een paar uur is het echter weer helemaal weg maar is het regenen begonnen. Op de camping computer lees ik dan maar de nederlandse internetkranten tot het weer opklaart. De camping biedt een gratis shuttleservice naar St Emilion zelf en dat komt wel mooi uit: heen met het busje en terug wandelen. Het dorp zelf is wel leuk maar volledig ingesteld op de wijntoeristen - alleen maar proeflokalen en de Grand Cru's worden er in alle variaties aangeboden; van 8,95 de fles tot 6800 (of misschien nog wel meer.....). Ik houd het bij een Grand Cafe en beklim later de lokale Donjon (een soort middeleeuwse wachttoren). Ik ben er de enige en heb een prachtig uitzicht over het dorp en de wijnvelden.

Zaterdagochtend breekt aan met de ene na de andere bui. Ik doe het rustig aan en kijk het allemaal eventjes aan. Echter, het idee om nog een dag te blijven is me te gortig en rond 11 uur spring ik alsnog op de fiets. In een miezerbui op weg naar Cadillac en verderop het beroemde/beruchte Les Landes. Tot aan Cadillac is het ook karelweer en ik fiets zo snel mogelijk door. Les Landes is vrijwel plat en daar heb ik wel even zin in na alle heuvels van de laatste weken. Ondanks het late vertrek breng ik het nog tot Moustey, zo'n 95 km verder van mijn vertrekpunt. Daar vind ik een simpele natuurcamping/gite waar de paarden, geiten en hanen gewoon los rond lopen. Ik ben er de enige kampeerder en ik heb er de beschikking over een hutje met douche, toilet en keukentje - van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een koffiezetapparaat met een volle pot verse filterkoffie. Dat is nog eens luxe! Na de maaltijd krijg ik het bijzonder slechte idee om mijn banden weer eens goed op spanning te brengen. Na de pompinspanning controleer ik de druk en zie tevreden hoe deze weer >4 bar is. Dan hoor ik gesis bij de achterband en die komt van het ventiel....... gescheurd dus )-: Dan maar de reserveband erin en ik sloop het achterwiel uit de fiets. Het is zaterdagavond 10 uur en ik kom erachter dat ik de reserveband van mijn andere fiets heb meegenomen.., godgloeiende gvd..... Tot 12 uur probeer ik nog de oude band te repareren maar de volgende ochtend blijkt tevergeefs.

Met een zielig verhaal haal ik de eigenaar van het terrein over om met de auto naar een grote supermarkt te gaan (die zijn open op zondagochtend) om te kijken of ze daar de goede banden hebben. Hij weet zich te herinneren dat ie in Pissos (6 km verder) bij de bar/tabac wel eens binnenbanden heeft gezien en even later blijkt dat ook zo te zijn. 26' en de juiste breedte. Ook vind ik er eindelijk de juiste maat gasblikjes. Ik helemaal blij en voor deze rit geef ik hem 20 euro. Veels te veel roept ie nog maar ik antwoord dat ik gewoon blij ben en het zo wel prima is. Echter, terug bij het hutje is de blijdschap snel over - een verkeerd ventiel dat niet door de velg past maakt de aanschaf waardeloos. Ik weer terug naar de eigenaar en we rijden opnieuw naar Pissos. Daar zijn nog 78 binnenbanden maar geen met de juiste maat en het juiste ventiel, snik. Ik krijg mijn geld retour en we gaan op weg naar Labourheye, zo'n 20 km verderop (Les Landes is echt dunbevolkt). Daar vind ik uiteindelijk wel de juiste banden en nog 10 euro goedkoper ook. Dat tientje druk ik de chauffeur ook nog in de hand onder het motto dat het prijsverschil voor hem is. Ondanks zijn protesten neemt hij het geld wel aan en ik heb het gevoel dat ie ondanks de verstoorde zondagrust toch wel blij is met de poen. Mooi zo want ik ben ook wel heel blij dat het al met al toch gelukt is om de fiets weer rijdend te krijgen. Om 1 uur rijd ik eindelijk weg. De geplande rit naar Dax zit er niet meer in dus ik zie wel waar ik eindig. Nu zijn alle winkeltjes natuurlijk wel dicht dus ik moet het maar doen met het stokbrood wat ik samen met de banden toch nog snel even heb ingekocht. Dan maar een hotelletje en restaurantje vanavond. Na zo'n 60 km over vrijwel vlakke maar ellenlange rechte wegen kom ik rond 5 uur aan in Lesperon. Het eerste hotel blijkt gesloten te zijn maar ik wordt doorverwezen naar een plaatsje verderop (iets van de route). Hmmm, natuurlijk ook dicht en volgens het boekje is er verder niets in de buurt. Wel zie ik nog een adresje van een gite dat niet al te ver is. Dan daar maar eens kijken en na een oprijlaan van 1700 meter kom ik aan op een werkelijk schitterende (doch afgelegen) gelegen boerderij met er omheen wat schuurtjes en gebouwen. Een oud vrouwtje, madame Seguin. komt aangewandeld en ja hoor - ik kan de gite wel bebruiken die nacht. Snel maakt ze het bed voor me op en brengt me even later ook nog een pan macaronisoep en een stokbrood. Zelfs doet ze ook nog even een wasje voor me, fantastisch gewoon. Ze houdt een logboek bij van alle pelgrims die er komen en in plaats van een stempel schrijft ze zelf een entree in mijn Credential. Dus daarom waren die hotels gesloten, anders was ik hier natuurlijk nooit gekomen. Als ik op bed ga liggen om nog wat te lezen word ik overvallen door een tsunami van slaap en ik word niet wakker tot de volgende ochtend half negen.

Met het ontbijt en de koffie in de maag vertrek ik richting Dax, het einde van Les Landes en het begin van de aanloop naar de Pyreneen. In de inmiddels bekende (iets meer dan) miezerbui rijd ik de laatste kilometers van het vlakke Les Landes maar zo snel mogelijk. Onderweg nog een lunch in een soort houthakkkers cafe. De karaf simpele landwijn kost er evenveel als een Grand Cru in St Emilion alleen krijg je er nog wel een 5 gangen dejeuner bij. Eenvoudige kost maar wel voedzaam genoeg om bossen mee te kappen dus een stukje fietsen kan er ook wel mee. Later in Dax kan ik eindelijk in de supermarkt alle voorraden weer eens goed aanvullen en zoi begin ik aan de eerste klim sinds enige dagen. Die gaat bijna als vanzelf en ik heb het gevoel dat ik wel klaar ben voor de Pyreneen. In Abbaye Le Sorde is de lokale camping nog gesloten maar ik word door een vriendelijke oude baas verwezen naar de pelgrimsgite van monsieur Benquet. Die zit zelf in het cafe maar komt even later aangewandeld om me de plek te wijzen. Er zijn nog 2 wandelaars (engels en frans) en het ligfietstandemstel die ik een week eerder heb ontmoet zijn er ook (zij namen de kustroute). De gite is een soort jeugdherberg- achtig iets met een slaapzaal (voor 9 personen) en een grote keuken. Iedereen prutst zijn maaltijd tesamen, we delen de wijn en om 10 uur gaat iedereen ook slapen.

De volgende ochtend zijn de wandelaars al voor dag en dauw vertrokken (bijna niets van gemerkt overigens) en wij ontbijten nog eens rustig. Mr Benquet weet te melden dat het een droge dag zal worden....Op weg naar St Jean Pied de Port dus. Na een uurtje begint het te regenen en die houdt de rest van de dag ook niet meer op zal blijken. Ik hoop de bui nog uit te zitten in een restaurantje in St Jean de Palais maar als ik daar weer verder ga, gaat ook de bui weer verder. Doorweekt kom ik uiteindelijk in St Jean Pied de Port aan. Nog voor de beroemde pelgrimspoort zie ik een bordje met Chambre d'Hote en ik besluit daar maar aan te bellen - het is echt geen weer voor een camping. De engelsman die open doet heeft gelukkig een kamer beschikbaar voor 2 nachten en ik breng snel mijn bepakking naar binnen. In de badkamer van mijn kamer vind ik zowaar een enorme jacuzzi en 15 minuten later lig ik wederom doorweekt in de bubbels. Hoe is het mogelijk denk ik maar weer..... ' s Avonds verken ik in de regen het dorpje en de hooggelegen citadel (nog meer steile trappetjes). Op weg naar het restaurant dat ik eerder had uitgezocht kom ik Jose tegen die ik eerder in St Emilion al eens had gesproken. Samen eten we wat; zij gaat de volgende dag direct verder de pas op terwijl ik nog een dagje langer blijf.

En vandaag dus de rustdag. Het weer is wederom mooi en bij het postkantoor haal ik het Poste Restante pakje op met de routeboekjes voor het vervolg en nieuw leesvoer. Retour gaan de oude boekjes en mijn fietsslot van 2 kg die ik vrijwel nooit gebruik. Ik wandel nog even langs de camping en maak nog een praatje met het ligfietstandemstel. Verder slapen, lezen, dit verhaal typen en nu ik hiermee klaar ben, zo maar eens op zoek naar een goede pasta voor de klim van morgen!

Reacties

Reacties

Marjolein

Zo gaat 't ie goed, zo gaat 't ie beter.
Heb net de eerste avond gelopen van de 4-daagse.
Tien kilometer sjokken met heen-en-weer rennende kindern (die er dus 15 lopen op zo'n manier).

Niet zo sportief als jij, maar ik doe mijn best.

Dikke kus van je zus.

Denise

Hai frank,

Mooi verhaal weer...en wat een toestand met die band, maar gelukkig had je al weer voldoende goodwill bij het franse mannetje dat ie je bleef rondrijden. Zo zie je maar er zijn ook vriendelijke fansen.
Grappig dat je al die namen van de giteeigenaren weet te noemen en het blijft een spannend verhaal....hoe je net op het laatste moment weer de juiste persoon tegenkomt of je voorraden weet bij te vullen;-)
Toch leuk dat je hier en daar weer dezelfde mensen tegenkomt. Hoop dat je de klim naar de Pyreneen goed bent doorgekomen!!

Hier weinig nieuws....de sporen van 2 maanden slapeloze nachten beginnen langzaam hun tol te tellen, je wordt er strontchagerijnig van en bent blij als je nog enigzins fit met twee kinderen de dag door bent gekomen. Ik ga binnenkort over op flesvoeding kan ik ook weer eens lekker slapen.

Groetjes Denise

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!