Zo, eindelijk weer een rustdagje na de vorige in St Jean, dus ook mooi de tijd voor een update.

De dag van de Pyreneenklim is aangebroken met een hoop wolken en af en toe een zonnetje. Dat ziet er prima uit voor een inspannend avontuur en heel rustigjes aan verlaat ik St Jean. De eerste kilometers zijn niet al te moeilijk en zo kunnen de spieren rustig warm worden voor het echte werk begint. Na het eerste dorpje begint het echt en de eerste zweetdruppels staan al op mijn hoofd. Snel vind ik echter de goede cadans en zo puf ik in een regelmatig ritme omhoog. Inmiddels ben ik de Spaanse grens gepasseerd maar daar merk je op zich eigenlijk weinig van. Bij het volgende dorpje (lees cafeetje) word ik al welkom geheten door het ligfietstandemduo (Rita en Henk heb ik inmiddels uitgevonden) die daar de koffie inmiddels al op hebben en op het punt staan verder te gaan. Ik stop ook maar even voor een kop koffie en praat wat met een stel Duitsers die me juist tevoren hadden ingehaald (veel minder bagage uiteraard). Hup weer op de fiets en verder.Onderweg kom ik H&R nog 2 keer tegen endie 2e keer vertrek ik maar iets eerder. Hoe hoger hoe kouder en op die manier is de fles met 2 kilo tropicalvruchtenlimonadeijsdie ik eerderbij de engelsman had ingevroren niet echt nuttig. Ik besluit de laatste kilometers naar de top maar niet meerte stoppen. Even laterruik ik de top en zingend en fluitend fiets ik het laatste stukje want al met al ging het toch wel heel soepeltjes. Als ikechter de laatste bocht voor de top neem blaast een ijskoude wind merecht in het gelaat en bezwete fietsshirt. Crisis, dat is pas echt koud en ik rijdde laatste paar100 meter naar de pas als een dolle. Snel ruk ik de windstopper fleece te voorschijn enik vlucht in de luwte achter het kapelletje om daar even rustig op te drogen. 20 Minuten later verschijnen ook H&R, we maken wat fotos en gezamenlijk dalen we naar Roncevalles voor een kop koffie. De albergue waar we willen kamperen is echter nog niet open en de rij wachtende pelgrims is enorm. Die rij staat straks ook voor de douche dus we besluiten maar verder te dalen naar een echte camping 4 km verderop. Die ziet er prima uit en ook de zon is nu echt doorgebroken en dan is het eindelijk genieten van de ijskoude limonade. Bij de camping is ook een restaurantje en onder het genot van zo´n 75 lawaai makende Spaanse peuters (die op kamp zijn ofzo en er ook eten) genieten we erheteerste Spaanse pelgrimsmenu.

Ook de volgende dag brengt goed weer en de bestemming voor vandaag is Punta la Reina, volgends de kaart grotendeels afdalen en dat is ook zo :-) De tocht gaat voor een deel door een rivierdal en die is werkelijk prachtig, vooral waar het riviertje door de rotsen is gebroken en er een kleine maar fraaie canyon is ontstaan. Geen gekke dingen verder en na een paar uurtjes fiets/wandel ik door Punta op weg naar de camping vlak na het dorpje. Het boekje zegt 'volg het kiezelpad omhoog' maar beneden tref ik een wat oudere Nederlander die me (in paniek?) bezweert dat het onmogelijk is om er omhoog te komen. Hij had het al geprobeerd en nee, het kon echt niet. Een Duits meisje dat komt aangewandeld zegt dat het toch echt omhoog is en zehelpt hem met het duwen van de fiets. Ik duw zelf wel en alhoewel zeker pittig (eigenlijk het zwaarste van de dag) is het toch wel te doen. Mooie doch schaduwloze camping en wederom een verzamelplaats voor de fietskamperende Nederlanders op de route. Zelfs H&R weten hun ligfietstandem (en bagagekar) omhoog te fietsen en zo is het wederom gezellig bij de maaltijd.

Zaterdagochtend is het grauw en grijs aan den hemel. De route begint met een gemene klim (zo op de nog koude spieren) en na enige tijd kom ik er achter dat de GPS route me een verkeerde weg heeft ingestuurd - althans, het was ooit de goede weg maar na de aanleg van een nieuwe is de situatie nogal veranderd. Mijn weggetje loopt dood op een modderpad en als ik ietsje terugga en een zijweggetje probeer rijd ik opeens op de oprit van de snelweg. Ook niet echt tof dus toch maar weer helemaal naar beneden en opnieuw. Uiteraard is inmiddels ook het regenen begonnen en zowel van binnen als van buiten nat duik ik in Villafuerta een cafeetje binnen om wat te eten en op te drogen. Het broodje met tortilla smaakt prima maar het opdrogen lukt niet echt. Ik breng een bezoekje aan het Monasterio de Inache, een van de oudste kloosters in Spanje maar een blind paard kan er geen schade doen. Wel scoor ik er weer een stempel voor de Credencial. Als ik vertrek is het droog maar dat duurt niet lang.... Wederom komt het met bakken uit de hemel en de wijngaarden zijn veranderd in afwateringskanalen. De beekjes zijn inmiddels veranderd in modderstromen. In Los Arcos houd ik het vervroegd voor gezien en zoek een hostal. Voor 23 euris heb ik er een kamer - dat is nog eens fietsvriendelijk. Ook H&R zien het niet meer zitten voor vandaag en boeken er ook een kamer. Zo kunnen we lekker tegen elkaar klagen over het weer. Op het Spaanse journaal wordt melding gemaakt van de ergste overstromingen sinds 25 jaar dus het is officieel K.U.T. weer!

Vanaf Logrono maakt de beschreven route allerlei omwegen om de drukke N120 te vermijden. Aangezien het zondag is, dus rustig,en wederom karelweer vind ik het wel een goed idee om die omwegen te laten voor wat het is en de kortste route naar Santo Domingo te nemen via de N120. Voorbij Logrono is dat volgens de GPS eerst een paar 100 meter snelweg die dan overgaat in de N120. Dat durf ik nog wel aan dus over de vluchtstrook rijd ik lekker op. Helaas, de snelweg is inmiddels doorgetrokken en derhalve helemaal geen N120 maar borden met Max 120!!! Terug wil ik niet dus over een reepje afwateringsbeton maar verder gereden langs de snelweg. Al gauw zie ik borden voor de volgende afslag en daar hoop ik de weg weer te kunnen verlaten. Eerst komt er echter nog een afwateringskanaal van de zijkant waar een hek omheen is geplaatst die nog maar een klein doorgangetje biedt langs de vangrail. Alle bagage van de fiets, fiets erlangs, bagage erlangs en weer op de fiets en drie kilo modder aan en in mijn schoenen. 500 meter verder een identieke situatie, grrrrrrr, maar dan komt eindelijk de afslag en kan ik over de normale weg verder. Uiteindelijk kom ik wederom drijf en doorweekt in Najerra en ik besluit dat het weer mooi is geweest voor vandaag. Een hostalletje is gelukkig gauw gevonden want dit is geen kampeerweer.

Inmiddels is het maandag, weer druk op de wegen verder langs de N120 is dus geen optie. Dan maar de beschreven route en die leidt naar de beroemde kloosters van Suso en Yuso. Het is bewolkt maar droog en de weg stijgt maar matig. Dit is heerlijk fietsen en als ik in de buurt kom van de kloosters breekt zelfs de zon even door. Vast een teken van boven. Ik realiseer me wel dat de kloosters op maandag vast gesloten zijn maar soi, we zijn er nu toch. Inderdaad zijn ze dicht maar ik weet er nog wel een stempeltje bij te krijgen. Dan is het nog eventjes klimmen voor de lange afdaling naar Santo Domingo. Vlak voor de top begint het te regenen en ik denk van ik fiets wel even gauw dit buitje uit. Op de top schiet ik alleen even snel de jas aan. De volgende 9 km gaat in een ruk downhill en het gaat alleen maar harder plenzen. Fokking koud is dat zeg en ik tier het uit over deze schandalige verzieking van wat een prachtige afdaling had kunnen zijn. Ik duik er een barretje in en als het even later toch droog wordt ga ik maar weer verder. Ik ben het dorp nog niet uit of het begint alweer. Onder een viaduct hijs ik me alsnog in de volle regenuitrusting en zo is het wel te doen. Even later zie ik verderop een heel stuk strakblauw lucht maar omdat er vrijwel geen wind staat duurt het nog frusterend lang voor ik eindelijk weer een zonnetje voel. Maar dan is het ook direct prachtig weer en zo fiets ik weer vrolijk verder naar Belorado, de bestemming voor vandaag. Even denk ik er aan nog maar een stukje verder te fietsen maar omdat de dag erop Burgos het doel is dat ook niet ver is zoek ik toch maar weer een hotelletje. Als ik de blinden van mijn kamer opentrek volgt er opeens een meganoodweer met onweer en hagel en ik prijs mezelf voor mijn wijze besluit. In een restaurantje kom ik Jan uit Utrecht tegen en we eten samen een pelgrimsmenu.

Als ik na de eerste klim van dinsdag eventjes een banaan eet en mijn jas aantrek voor de afdaling komt Jan er aangefietst. Hij is een echte klimgeit en vliegt iets makkelijker dan ik over de heuveltjes. Als de volgende klim begint is ie er ook gauw weer vandoor. Zal me roesten, ik rijdt lekker mijn eigen tempo. Na een poosje gaat het vals plat omlaag maar met de wind enigzins tegen. Dit is waar de ligfiets voor gemaakt is en easy does it rijd ik 30plus in het zonnetje. In mijn spiegeltje ontwaar ik een stipje dat maar niet dichterbij wil komen. Als ik na een tijdje de benen stil hou blijkt het stipje Jan te zijn die in het vorige dorpje even gestopt was. Samen rijden we het stukje langs de N120, hij heeft moeite het wiel te houden dus ik hou me in. Dan volgt echter een aangekondigd klimmetje van 8-14% en ben ik weer kansloos (al blij dat ik er uberhaupt fietsend omhoog kom). Jan zoekt een hotel in Burgos en ik ga naar de camping die een paar km van het centrum ligt. Snel zet ik mijn tentje op en pak ik de stadsbus naar het centrum voor een bezoek aan de katedraal en de rest. Zwaar indrukwekkend gebouw en de boulevard langs de rivier bruist van het Spaanse avondleven. Leuke stad. Langs de rivier wandel ik tezamen met rest van de bevolking van Burgos terug naar de camping alwaar ik in het restaurantje een maaltijd neem.

Woensdag is een prachtige dag en ik fiets op mijn dooie gemakkie door de heuveltjes. Onderweg kom ik weer regelmatig de overige Nederlanders tegen die al eerder in Punta la Reina stonden en iets eerder dan gepland besluiten we met zijn allen dat Castrojeriz wel een mooi eindpunt is voor die dag. Verder valt er niet veel te zeggen over deze etappe.

Ondanks de voorspoedige weersvoorspelling begint donderdag met een grijze lucht en niet lang na vertrek begint het te regenen. Geen noodweer maar wel een konstante iets-meer-dan-miezer-bui. De wegen zijn redelijk vlak dus blik op oneindig en maar kilometers maken is het devies. In Carrion de los Condes duik ik het cafe in om op`te drogen tesamen met veel wandelpelgrims. Even later stopt de bus naar Leon voor de deur en ik zie een grote groep de rugzakken inladen en zo verdwijnt het halve cafe in de bus. Dat is pas echt slecht! Na een uurtje wordt het toch nog droog en dan is het toch weer lekker peddelen die middag. In Sahagun een hostalletje genomen en zo blijven er nog maar weinig kilometers over voor de etappe van morgen naar Leon.

Ik besluit lekker uit te slapen om de kans te minimaliseren om weer dezelfde Nederlanders tegen te komen onderweg want ook daar krijg je eens genoeg van... Om 11 uur klim ik op de fiets en langs vrijwel vlakke wegen fiets ik van cafe naar cafe. In Leon wil ik een hostal in het centrum nemen maar de eerste die ik bezoek zijn bevinden zich achter donkere portiekjes en dat lijkt me echt helemaal niets. Ik speel al met de gedachte een rustdag te nemen en liever op een zaterdag in Leon dan op een zondag in een boerengat waar niets te doen is, maar dan moet ik wel iets fatsoenlijks hebben. De volgende 2 hostallen zijn al vol dus ik besluit mijn geluk maar te wagen bij een 3 sterrenhut aan de autovrije hoofdstraat. De prijs van de kamer valt echter 100% mee dus ik ben weer helemaal tevreden. Een groepje Belgen op het terras voor het hotel nodigen me uit voor een pintje dus dit is helemaal goed. Snel boek ik er nog een nachtje bij want zo wil ik wel een rustdag. Het hotel heeft ook nog een zwembad/jacuzzi/sauna enzovoort en zelfs massages. Dat is wat een pelgrim nodig heeft en ikboek gauw een uurtje total relaxmassage voor de zaterdagochtend.

Dat was dus vanochtend. Een Spaanse schone (8,5 op de schaal van leuke masseuses) met sterke handen weet wel raad met mijn benen die er al meer dan 2000 km op hebben zitten. Dit smaakt naar meer en snel boek ik voor morgenochtend vertrek nog een uur :-). Zojuist lekker gelunched en nu is de internet tijd alweer bijna op voor vandaag. Vanuit een zonnig Leon: Hasta Luego!